Greenhouse Silent Disco

Pawilon Polski Na 23. Triennale w Mediolanie to syntezator mowy roślin. Rośliny umieją komunikować się ze światem zewnętrznym. Wchodzą w interakcje wewnątrz swoich społeczności i pomiędzy gatunkami, ale ich bezdźwięcznego języka musimy się jeszcze nauczyć. Koncepcja została oparta na badaniach naukowych nad odczytywaniem informacji z roślin emitowanych podczas procesu fotosyntezy.

To opowieść o tym, że istoty roślinne potrafią komunikować się z otoczeniem. Co więcej, bezpośrednio od roślin możemy pozyskać informacje dotyczące optymalnych dla nich warunków życiowych. W tej solarpunkowej wizji dokonuje się mariaż świata natury, nauki i techniki. Światło i dźwięk kontrolowane są przez zielone użytkowniczki. Czy to początek projektowania partycypacyjnego dla roślin?

Architektura wystawy to drewniano – gliniania reinterpretacja szklarni. Zaczerpnięta ze świata natury, fraktalnie replikująca się, modułowa forma i dwieście ręcznie toczonych donic tworzą wspólnie włoski pensjonat dla poziomek i paproci z lasu pod Wrocławiem.

Instalacja jest zaprojektowana przede wszystkim na potrzeby roślin. Na wystawie można obserwować ich naturalne fazy rozwoju zmieniające się w skali pór roku. Po zakończeniu Triennale rośliny powrócą do swoich naturalnych siedlisk.

Co o wystawie mówią kuratorzy, Małgorzata Devosges-Cuber i Michał Duda: “Instalacja pełni rolę interfejsu, który pozwala nam wsłuchiwać się w potrzeby roślin i rozpoznawać je jako istoty żywe, mające prawo do rozwoju w optymalnych warunkach, podobnie jak ludzie. Przyzwyczailiśmy się traktować rośliny jako surowiec albo dekorację. Wystawa ma na celu upodmiotowienie istot roślinnych, spojrzenie na rzeczywistość i ich perspektywy.”