Punktem wyjścia do projektu architektury wystawy jest sama Ściana Wschodnia i Pawilon Zodiak. Konstrukcja budynku, proporcje, czy podziały w elewacji stały się bezpośrednimi wyznacznikami w kształtowaniu formy przestrzennej. Szkieletowa, surowa struktura ze stali jest autonomiczną przestrzenią wewnątrz budynku. Ma za zadanie kameralizować otwarte środowisko pawilonu, wytwarzać wnętrze we wnętrzu.

Zespół Karpińskiego, przy tworzeniu koncepcji urbanistyki, grał skalą i detalem. Udało im się okiełznać sytuację przestrzenną ówczesnego śródmieścia. Architekci stworzyli fragment miasta który pogodził monumentalną architekturę Pałacu Kultury z pozostałościami historycznej zabudowy. Rytmiczna kompozycja, z niższymi budynkami od frontu, pasażem z pergolami, wysokościowcami na drugim planie, w prosty i harmonijny sposób rozwiązała wiele ówczesnych urbanistycznych dysonansów śródmieścia.

Kształtowanie architektury wystawy było poszukiwaniem metody na kontynuację wysokiej jakości języka plastyki pierwotnego założenia Ściany Wschodniej. Kompozycja jest wynikową badań jej rytmów i artykulacji wyrażająca się w układzie modułów A-B-C-A-B-C, odbiciami lustrzanymi i światłocieniem. Gra planami i skalą zagęszcza z każdą ścianą układ podziału elewacji Pawilonu Zodiak w stronę jego wnętrza i wpisuje się w strukturę pierwotnego założenia urbanistycznego przywołując wspomnienia o nieistniejących już pergolach.

WIRTUALNE ZWIEDZANIE WYSTAWY

architektura wystawy „Ściana Wschodnia. Architektura Zbigniewa Karpińskiego” w Warszawskim Pawilonie Architektury ZODIAK

kurator: Kacper Kępiński / NIAiU

fot. Marcin Sieczka / NIAiU

Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki, Warszawa, 2020

do góry